Donderdag 7 augustus.
Na de nacht bij Bird Creek, op tijd naar Anchorage gereden. Het weer is nu wat aan het verslechteren, de komende week zal het nog redelijk blijven. Maar de regen is ons langzaam aan het opzoeken, dus zullen we het hem maar zo moeilijk mogelijk maken, en met schijnbewegingen onze reis vervolgen.
Omdat we de vorige keer het Alaskan Native Heritage Center hadden bezocht, hebben we een combi ticket gekocht. Hier zat ook een bezoek aan het Anchorage museum in. Dus camper bij het Native center geparkeerd en met gratis shuttle bus de stad in.
Het museum is een groot modern gebouw, maar ja Anchorage is ook een jonge stad, in heel Alaska is er geen andere oude cultuur dan die van de native inwoners. En deze waren ook vaak op pad en op jacht, dus zij bouwden geen steden zoals wij gewend zijn.
Eenmaal in het museum kwamen we een wand met magnetische verf en een aantal letters tegen, dus balorig als wij kunnen zijn, hebben we onze marker ook hier achtergelaten.
Op het grasveld voor het museum was er een kindermorgen met verschillende spelletjes georganiseerd. Voor de ouderen waren er verscheidene versnaperingen verkrijgbaar.
Na een speed bezoek in het museum, moesten we om 14 uur weer buiten staan, omdat de laatste retour shuttle dan weer naar het Heritage center terug ging. Dus gelijk naar een geschikte parking gekeken en camper opgehaald.
Nadat we de camper op een betaalde parking redelijk dicht bij het centrum hadden gestald. ( $ 8 voor 6 uur ) zijn we de stad gaan verkennen
Links: het stadhuis van Anchorage.
Boven: het tourist information center, helemaal in stijl van de outback gemaakt. De info was net zo klein als het gebouw.
Dus buiten de gratis trolley bus naar de Ulu factory gepakt en deze bezocht. Omdat het zondag was waren er geen demonstraties. Het zou eigenlijk ook niet kunnen, gezien de grootte van de fabriek.
Ik vermoed dat de eigenlijke productie elders plaatsvind. Gezien de hoeveelheid van hun messen er in Alaska in de winkels liggen.
Vlak naast de fabriek was het station van Anchorage waar de toeristen uit de Alaskan railway stappen en verder met bussen naar hun bestemmingen worden gebracht.
leuke treintjes hoor, alleen bij elke overweg of kruising toeteren deze krengen, en wel zo hard dat je het bijna een kilometer ver kan horen ( ook S'nachts, vlakbij camping's en andere slaap plekken ).
Na al deze inspanningen en wandel meters, werd het tijd voor de inwendige mens, dus op zoek naar een leuk terrasje in de zon. Mooi niet te vinden in deze stad alcohol (in het openbaar ) drinken is al moeilijk genoeg. Maar gelijktijdig een hapje erbij is een opgave.
Na een behoorlijke omzwerving bij een Ierse pub aangekomen, wel binnen zitten, maar goed bier en lekkere Fish & Chips erbij.
Na de maaltijd op zoek naar een slaapplek voor de nacht.
Dit logo betekent meestal een campground of een recreation site, altijd toiletten en picknick mogelijkheid erbij. Ook hier weer de mogelijkheid om te overnachten, met uitzicht op Anchorage bij avond.
Vrijdag 8 augustus.
Later in de avond kwamen er regelmatig auto's op de parking om een poosje naar beneden te staren, en vervolgens weer te vertrekken. S'nachts verder geen last van gehad.
Voor vandaag staat de reis naar het noorden verder op het programma, via de Fairview loop gaan we naar de Knik arm, hiervandaan vervolgens naar Big Lake.
Het weer is al wat wisselvallig, na een lange rust pauze is er weer wat werk voor de ruitenwissers, kleine buitjes dienen zich aan en maken het zicht wat minder.
na een lange reisdag kwamen we weer bij een state park recreation site, hier was een mooie Delta van de Cookinlet en de Knik arm.
Er was geen verbod tot overnachten en of kamperen, wel was er op een zij terrein een grote caravan met alles erop en eraan geplaatst, hier stond ook een bordje "voulenteer host" voor alle zekerheid maar gaan vragen voor het overnachten. Otis en Chris waren de host en hostess, zij houden de plek en de toiletten schoon inruil voor 3 maanden gratis staan, $ 500,00 aan etensbonnen en free propane voor de ijskast en de stove,ook de benzine voor de generator kreeg hij erbij. And by the way, it is okay to stay, was zijn volgende opmerking.
Na deze kennismaking, begon Otis over zijn taak en waar zij vandaan kwamen, Minesota was hun home state, en hun huis hadden ze verhuurd, zelf zouden ze in totaal 9 maanden op pad zijn. Hun zoon woont vlak bij en houd een oogje in het zeil bij hun woning.
De kreek is een getijde kreek, en staat in verbinding met de Cookinlet, dus zalmen gaan erin en eruit. Door het gletsjersilk, de grijze modder afkomstig van de ooit hier gewezen gletsjers is het water vaak troebel, maar verderop word het heel helder en kan je de silver en red salmon zien zwemmen zei Otis.
Even later melde hij dat er een jonge adelaar in het nest was, hij moest toch zijn loopje nog doen en stelde voor om samen te gaan wandelen, ook Chris en de twee honden gingen mee.
Het jong was ongeveer 11 weken oud en werd nog steeds gevoed door Pa en Ma, hij gaf aan wanneer hij behoefte aan voeding had.
Al krijsend en met de vleugels klapperend was hij aan het oefenen voor de eerste vlucht, en ook melding van zijn honger te maken.
Na het avondeten nog een wandeling in de delta gaan maken, hier zagen we het nest in de boom,het jong was niet zichtbaar.
Wel zat moeder een paar bomen verder op te letten op het jong.
Verder langs de kreek lopend werd het water helderder en kwamen de zalmen te voorschijn.
Gemiddeld waren deze tussen de 30 en 50 cm lang, maar zonder permit geen vis. ook mocht er hier alleen in de weekenden gevist worden en met een quotum van 6 vissen van minimaal 40 cm per visser. Dit is om de visstand in de kreek op peil te houden, en over bevissing tegen te gaan.
Zaterdag 9 Augustus,
De hele nacht heeft het geregend, eindelijk had de bui ons ingehaald. Zal wel gekomen zijn omdat we de laatste dagen kleine afstanden hebben gereden.
Dit bord hadden ze echt niet hoeven op te hangen, op de verdere rit liepen we twee keer vast, de eerste keer was bij port Mackenzie, midden op de weg een groot hek en allerlei uitingen van gevaar en op rotten in het Engels met camera bewaking en al wat je niet wilt als toerist, dus omgedraaid en een ander etensplekje zoeken. op een grindparkeerplaats een paar locals benaderd over het hek. Het was hun ook onduidelijk maar sinds 9-11 was de weg afgesloten en kon je niet verder.
'gelijk gevraagd naar de weg van hieruit naar Big Lake, hij lachte en keek naar de camper, en zei "i wouldent go with a rig like that" het was dus een hele beroerde dirt road.
Dus tweede vastloper op deze dag, omdraaien en via de highway maar verder naar Denali.
In het plaatsje Knik een lokaal museum bezocht, hier was de Iditarot trail in vertegenwoordigd.
We waren er op de openingstijd van 13 uur, een wat oudere dame strompelde vanuit haar auto naar de deur en opende het museum-pje. Zich verontschuldigend dat ze haar natte haar nog niet had gekamd.
Maar eenmaal aan de praat, was ze niet meer te stoppen, foto's uit het verleden ( rond 1900 ) was Knik de enigste stad in deze regio, en had een haven met docks en een vaste post route. Dus totdat Juenou kwam was dit de hoofdstad van Alaska.
Nu was het nog maar een schim van wat er was.
Een bonte collectie sledehonden geschiedenis.
Verder door naar Big Lake kwamen we het hoofdkwartier van deze hondenrace tegen, ook hier maar even gaan kijken, helaas geen honden en/of puppy's aanwezig, wel een film bekeken, dus na nog even door de giftshop te hebben gelopen, weer verder.
Hier het standbeeld van Baldo, de hoofdrol speler uit de film die gemaakt is over de iditarod race.
Uiteindelijk de camping bij Big Lake bereikt.
Een prachtig meer met de privé vliegtuigen aan de steigers.
hét werd een koude vochtige avond, dus weer geen fikkie kunnen steken, wel weer eens met Yahtzee kunnen winnen.
Met deze wolken op de loer zal het weerbericht wel gaan kloppen, maar ook dit zal wel weer beteren.
Morgen verder noordwaarts naar het park Denali.
Grtjs voor nu, en slaap lekker.
