Van Hebo Lake naar Portland

Woensdag 28 juni.

Vanmorgen weer een grauwe ochtend en veel zeemist, toch blijft de natuur overweldigend. Via de 101 naar Tillamook en daar om de baai heen rijden, zullen er vast nog wat mooie kust taferelen voor ons op doemen.
Dus rustig de tijd nemen en bekijken wat er te bekijken is. De sea-lion cave hebben we bezocht maar zijn er niet in geweest $ 32,00 voor een wandeling door de grot op zee niveau was ons te gortig, ook de zee was te wild en de nevel te dik om er fatsoenlijk door te kunnen lopen.  Het zicht was werkelijk te weinig om er van te kunnen genieten. Zijn dus maar verder gereden en bij Otter Rock weer naar de kust gereden, en hier wat van de kustlijn bekeken.

 Op deze foto's is de ochtend nevel goed te zien, maar alsnog een schitterende kustlijn.

Veel van de interessante uitzichtpunten zijn aan mensen gewijd, en ook altijd moet er voor betaald worden met een day permit van $ 5,00 of een jaar permit voor $ 30,00. Dus gewoon op de P gaan staan en genieten van het uitzicht.

Op de route hadden wij een mooie rustige weg langs de kust gevonden, tijdens de rit zagen wij een jonge wasbeer langs de weg scheumen, dus voorzichtig terug en foto's ervan gemaakt.

Hij was constant aan het zoeken en snuffelen langs de wegkant, regelmatig riep hij luid met een kirrend geluid. Maar er kwam geen reactie, dus schuifelde hij weer het struikgewas in. Op de terugweg hebben we hem niet meer gezien of gehoord.

Verder onderweg was er een blokkade van de Scenic Byway, dus konden we niet verder dan tot bij het Cape Meares state park en het bij behorende lighthouse rijden. Hier een wandeling door het bos en naar de Octopus tree gelopen.

Ook in dit bos waren de bomen weer extreem groot en hoog, waarschijnlijk door het toch wel aparte klimaat zijn deze in staat om de afmetingen te bereiken.

Bij terugkeer was er een
bonte specht een van de palen
langs het pad aan het onderzoeken
of er nog wat smakelijks in het
 hout verstopt was.

Bij het lighthouse was een schitterend uitzicht over de Pacifische oceaan.

Omdat de vuurtoren al hoog op de rots staat, kunnen ze met een mini toren volstaan.

 

In deze drie rotsen zitten allemaa een gat, Helaas komt het op de foto niet voldoende uit. Ook zijn deze rotsen een broedplaats voor de Common Cummers, een soort kruising tussen een meeuw en een Pinguïn. De jonge moeten bij het uitvliegen van de rotsen springen en worden dan door vader verder op zee opgevoed.

Bij de Safeway in Banks stond deze wonderlijke creatie op de parkeerplaats, ook deze camper zal aan de behoeftes van de eigenaar voldoen.

Beneden, Bij de koffie pauze in de baai nog wat drijfhout zoeken, om er thuis wat leuks mee te maken.

Nog even een strand bezoekje bij een van de plekken die je veel op de ansichtkaarten ziet, alleen zijn die met een mooier weer gemaakt.

Niet te min blijft het leuk om dat gekrioel op het strand gade te slaan.

Is dit ons vooruitzicht in 2030, als we weer op pad zijn om de wereld verder te verkennen.
Op het stoeltje aan de waterkant, en vooral rustig blijven, geen gedoe of heisa meer ???

We gaan na dze orgie van de ouderen, verder richting Portland, het plan wat bijgesteld omdat er op 50 mijl van Portland een Koa camping is en de afstand naar het beloofde restaurant voor morgen avond dan uitkomt op 75 mijl. Toch wat ver voor een verjaardagsetentje. Gaan nu naar een RV park in Tualatin, hebben hier ook weer Wifi, dus blog bijwerken en voor Wilma de felicitaties in ontvangst nemen.

Op een afstand van 10 meter van de camper, reed er boven op de weg toch wel wat veel verkeer, omdat we op een overflow plek ( Als het hele park volstaat zijn dit nog wat plekjes die benut kunnen  worden, voor een overnachting ) dus geen bezwaar maken en trachten te slapen.

Donderdag 29 juni.

Vanaag Wilma pas 66 jaren  jong geworden, vannacht al de nodige felicitaties gehad.
Vandaag bezoekje aan Portland op het programma, en vanavond uit eten bij de Cracker Barrel old Country store in het stadje.

Morgen verder naar het noorden richting Mount Rainier en National Olympic Park.

Verder naar de kust van Oregon.

Zaterdag 24 juni.

Als overnachting hadden wij het plaatsje Coquille gevonden, het leek ons een mooie Franse naam voor een oer Amerikaans stadje. We werden dus ook niet teleurgesteld, geen heerlijke vers gebakken Pain of overheerlijke Boursin te vinden wel Whole Wheat kauwgom brood en een of andere Amerikaanse Cheddar kaas moesten ons maar gaan bekoren.
Het brood zijn we ondertussen wel aan gewend geraakt, de kaas moet nog open, zijn met het laatste kontje Nederlandse kaas bezig. Dus bye bye ochtend crackertje met echte Gouda extra belegen beleg.

Zondag 25 juni.

Op de route van vandaag zouden wij als eerste het kustplaatsje Bandon gaan bezoeken, dit plaatsje is een ware deja vu, het is net of we in Engeland in Cornwall lopen. Visrestaurantjes, kraampjes en een flaneer boulevard waar de Engelsen uren op een bankje naar de ze kunnen staren.

De boot van de coast-guard lag er al klaar voor eventuele calamiteiten.


Beneden: een zicht op het zeegat wat aan het einde van de rivier ligt.

Bij de plaatselijke viskraam hadden we vrije Wifi, dus gelijk getracht om met onze kleindochter Daisy te Face timen, na een vijftal pogingen hebben wij haar niet kunnen bereiken, gelukkig hadden we de verjaardagskaart op tijd op de bus gedaan en zoals wij later hoorden, deze ook op tijd gekregen. Vrijdag op haar verjaardag was het ook al niet gelukt, mede door de 9 uur tijdverschil die er op dit moment is.

Pappa kon zijn blog weer up to date brengen, en vervolgens nog een lang face time verbinding met Marc, Ilse en Anouk en Sacha gehad.
Aansluitend nog samen door het stadje gewandeld en wat sfeer beelden gemaakt.

Overal op de pier waren er houten sculpturen geplaatst , en ook hingen er vele tekeningen aan de reling van de plaatselijke kinderen.

Zal waarschijnlijk een school werkstuk geweest zijn.

Al met al een geslaagde ochtend in dit stadje door gebracht, maar weer terug naar de camper en verder noordwaarts via de mooie kustweg 101.
Deze hadden wij in 2013 van San Francisco naar Los Angeles gereden in zuidelijke richting.

Onder het terug lopen viel mijn oog op een uithangbord bij de viskraam.

Dit was een kans om helemaal Engeland te voelen.

Fish & Chips stond er met uitnodigende letters op geschreven.

Het avondeten werd dus middag eten en we hebben heerlijk gesmuld van deze traktatie.

Wel een beetje anders als we gewend zijn, met de saus, ketchup en een bakje Coleslaw erbij.

Maar dat kon de pret niet drukken.

Vervolgens de weg met een heerlijk voldaan gevoel in de buik weer opgepakt.

Deze Retro ( Art Deco ) brug moesten wij passeren om richting Florence te rijden.

Het was een constructie met betonnen peilers en opgevuld met een stalen vakwerk gedeelte, later op onze reis zijn wij meer van dit soort bruggen tegengekomen.








Verder op de 101 richting noorden, maar onderweg was er zoveel te zien, dat we niet erg ver gereden hebben deze dag.

 Bij de eerste uitkijk post in de Dunes, werden wij opgevangen door een vriendelijke dame, deze was een voulenteer. Zij vertelde ons dat de linkerkant van het strand en de duinen gesloten waren voor wandelaars. Hier waren namelijk een aantal vogels aan het broeden, aangezien ze de eieren op het warme zand leggen zonder nest of bescherming, mogen wij er niet in.

Er stond wel een stevig windje maar al met al een schitterend strand en duinen van wel 8 meter hoog om over te ploeteren om er te komen.

Uiteindelijk weer een state park camping gevonden, deze lag er schitterend bij, aan een klein riviertje in een mooi park. Regelmatig kwamen er kano's voorbij en de mensen zwaaide vriendelijk naar ons en peddelden weer verder.

Heerlijk nog in het zonnetje kunnen zitten en van de rust in dit park kunnen genieten.

In de vorige blog had ik gezegd dat de Fiat een Ram op zijn neus had gekregen, hierbij het bewijs.

Daar waar in het begin van de reis het Fiat logo was verdwenen zit nu een Dodge Ram logo.


Maandag 26 juni.

Verder naar de groene zone van de staat Oregon.

Nogmaals een Art deco brug op onze route, hier waren restauratie werkzaamheden aan de gang dus een weghelft kon er maar gebruikt worden.

Regelmatig passeren wij ook koffiekraampjes van deze Hollandse broers' Of het nu 8, 9 of 12 uur is, via het drive trough systeem halen de Amerikanen hier grote bekers warm bruin sap en rijden dan al drinkend verder naar hun bestemming.

Het plaatsje Florence was niet zo Italiaans als zijn naamgever, maar leuke haven en wat andere oude winkeltjes, dus verder met de reis.

Bij de vuurtoren van Heceta was een mooie picknick voor het middag eten.

Het zonnetje brandde weer ouderwets erop los, hebben dus ook de middag maar aan het strand en op de picknickplaats door gebracht.
Het was al wat later op de dag dus geen mijlen meer afleggen deze dag.

Laat in de middag stak er weer wat wind op en het water kwam op.

Door deze combinatie werden er nog wat mooie momenten tegen de kliffen gefotografeerd, ook een zwoegende visser vond het wel genoeg voor vandaag 5 uur vissen in de branding voor 3 vissen was mij al te veel geweest.

Wij hebben in de wind heerlijk nog wat langs het strand gebanjerd, en zijn moe maar voldaan richting koffie gegaan.

Dinsdag 27 juni.

De droge plek achter de camper was van onze slaapgenoot, ook de Amerikanen blijven nog wel eens buiten de camping overnachten, alleen gaan ze dan tussen 6 en 7 uur s'morgens snel weg. Er zou immers een ranger kunnen komen en hen weg sturen.




Op de route moesten we weer een brug over, in het passeren zagen we beneden een kolonie zeehonden op het strand liggen, dus aan het einde van de brug naar de oever gereden. Vervolgens de weg overgestoken en via de brug terug om de zeehonden te fotograferen.

 Het zooitje lag er heerlijk te rusten van een dag hard werken, over zonnebaden wil ik het niet hebben, het was een grauwe morgen.

Dit hebben we de laatste dagen steeds gehad, s'middags trekt het open en is het heerlijk weer.

Op  de weg naar en van de zeehonden, hoorden wij een jonge vogel krijsend in een boom van tak op tak fladderen.

Wilma ontdekte de schreeuwer het eerste en wees hem aan. Bij nader bekijken met de telelens waren het twee jonge Peregrien valken, die om hun ouders aan het roepen waren.

Even verder rond gekeken, zagen we een van de ouders op de brugboog zitten en naar het kroost in de boom aan het kijken.

Vervolgens ontdekte Wilma de andere ouder op de grond, deze was tussen de kiezels van de rivier bedding naar voedsel aan het zoeken.

Deze valken zijn de snelste vogels op aarde, zij kunnen in hun duikvlucht meer dan 200 mijl aan snelheid ontwikkelen, ze vangen voornamelijk kleinere zangvogels maar ook voor een eend gaan ze niet opzij.

Nog een rood snavel oystereter op de plaat vast gelegd.

In de morgen dus grauw weer en veel zeemist wat het land in drijft, dit zorgt ook weer voor een weelderige groei van de bomen en struiken. De temperatuur is zo rond de 20 graden en loopt op naar 25 a 26 in de middag.

Hoe hoger we naar het noorden gaan hoe groener en weelderiger de bossen gaan worden.
We hebben schitterende kust stroken gezien, en deze werden dan weer met machtige rotspartijen onderbroken.

De doe het zelf registratie bij de meeste campground's is erg eenvoudig. Bedrag op het bord, zakje in een doos en verder een gleuf om het gevulde zakje in te gooien.

 

 
In de vijver ook nog even een hengeltje uitgegooid, helaas geen forelletje kunnen verschalken.

De bomen bij de camping aan het Hebo Lake zijn kolossaal, de omtrek is gemiddeld 3 meter, en een hoogte van wel 25 tot 30 meter is hier normaal.

Het is net of je in een tropisch regenwoud loopt, zo veel mos zit er op de uitstekende takken van deze bomen.

Tot nu toe heeft Oregon ons aangenaam verrast met zijn natuur en vooral de groene bergen en hun bossen.

Ondanks de trage start van de natuur in de morgen is het een mooie staat om in te verblijven.

Morgen naar Portland, en donderdag de verjaardag van Wilma vieren.

Grtjs en tot de volgende blog.