Bryce Canyon en Lee's Ferry

Donderdag 25 Mei.

Zoaals eerder al vermeld, ondanks zwakke benen en een leef gevoel de rim trail opgepakt.
Aangezien de camping vlak bij de ingang van het park ligt, was de eerste wandeling naar de shuttle bus goed te doen.

Aangezien de hoogte van het park, achteraf bleek dus ook waar wij last van hadden, was de wandeling stevig. Maar de uitzichten magnifiek.

Het is elke keer weer een totaal ander park als je de diepte inkijkt.

Uitgesleten wanden worden opgevolgd door weer een aantal Hoodoos en andere rots groepen, volgens de rangers en de geologen is de canyon nog steeds aan het veranderen.

Je kunt wel zien dat pappa nog niet helemaal van de partij is, vanwege de zon toch maar meer de pet opgezet.
Een souvenir uit Charlottee, bij de stateline garage verkochten zij de Challenger pet (Dodge)
maar ja wij hebben een Challenger camper dus paste die pet mij.

Verder richting Sunset point kruisten wij de Navajo loop, deze hadden wij in 2013 gelopen, hij gaat naar de bodem van de canyon en via de Queens trail kan je dan weer op de rim komen.

Onder in de canyon zie het uitgesleten pad van de vele voeten die hier al hebben gelopen.

Hier een blik vanaf sunset point via de andere kant de canyon in.
Hier hebben we steile wanden met een grotten en witte Hoodoos en rots formaties.

Een panorama van het amphi theater, de Hoodoos lijken net mensen die naar een voorstelling in de diepte zitten te kijken.

Uiteindelijk zijn het gewoon stenen hoopjes die door erosie zo gevormd zijn.

 


Middels deze foto's hoop ik dat jullie een idee van de diepte van de canyon kunnen krijgen.

De doorkijkjes naar beneden zijn in het echt spectaculairder als op de foto, maar ja je kunt niet alles hebben , toch.

Onder: de rots die de Queens trail haar naam geeft, de vorm lijkt op een foto van Queen Elisabeth van Engeland.

Na de wandeling weer met de bus terug naar de camping en trachten wat rust te nemen en weer wat aan te sterken. Na terug komst werd Wilma steeds beroerder, ik herkende symptomen en gaf aan ga maar in de camper liggen en neem de bak mee.

Het was dus geen ongegrond advies, ook Wilma kreeg dezelfde beroerde periode die ik al redelijk had overwonnen. S'avonds maar het overgebleven maaltje van mij opgewarmd en het meisje lekker laten uitzieken.

Vrijdag 26 Mei.

Na een lastige nacht voor Wilma toch het boeltje opgepakt, een van de redenen was dat er voor de rest van het weekend geen plaatsen meer vrij waren op de camping. Amerika heeft een lang weekend, maandag is namelijk Memorial Day, dus zal het bij de Grand Canyon nog wel eens problematisch worden met de camping's.

Eerst vandaag maar door komen, verder op weg naar Page nog langs een recreational area gekomen, hier zou een state park camping zijn, dus er naar op weg gegaan.

Onderweg alweer een totaal ander landschap en vele zogenaamde Butes ( een alleen staande berg )

Bij de koffie stop, alweer een stel van die Harlisten, de gekste uitvoeringen en veela met een geluid of er een tank voorbij raast.

Deze had waarschijnlijk evenwicht problemen, had er voor twee wielen aan laten zetten en het geheel in Spiderman uitvoering laten spuiten.

Van af Kanab kun je boven langs naar Page, maar wij hebben de minder gebruikte route via Fredonia  en Lake Jake genomen. Na een groot aantal mijlen kwamen we bij een landmarker, The Cliff Dwellers, dit zijn enorme rotsblokken die van de bergen af zijn komen rollen (dwellen).

Aan de dame in de opening kan je zien dat het echt geen kiezelsteentjes zijn.


Door de vroegere bewoners werden er ook huizen van gemaakt.

Ook Wilma heeft van nu af aan ook vaker een pet op, gezien de brandende zon die er de hele dag is.

Later bij de ingang van de recreatian area stond een zo genaamd Fee station, Hier moet je een pas kopen om van het gebied gebruik te mogen maken, onze jaar pas voor de nationale parken geldt niet in State parken. Maar ja $ 30,00  voor een 7 dagen kaart en er maar een dag vertoeven. Even opletten hoe de andere automobilisten het doen. Na een aantal bekeken te hebben toen zij gewoon door reden, wij erachteraan en naar de Camping bij Lee's Ferry.

Er was nog voldoende plaats, het is weer zo'n doe het zelf camping, wel met toilet gebouw maar weer geen douche's. Hij ligt boven op een rotsplateau, de wind had er vrij spel. En deze dag was die uitbundig aan het blazen. We hadden naast de camper een schuilhut voor de wind en de zon, maar de wind blies je gewoon weg.

Na een lichte versnapering maar naar beneden naar de machtige Colorado rivier gelopen, het machtige komt van de Amerikanen zelf. Wij hebben dit water partijtje bekeken en belopen, viel best mee.

Ook Wilma kijkt nog eens goed waar de macht moet zitten van deze rivier.

Breed is ie in ieder geval wel, hier en daar een stroomversnelling en hoge wanden waar hij door heen kronkelt.

Het water was verdomde koud, maar lekker om af te koelen.  Even als (rots)meerman geposeerd voor de camera. Later nog staan praten met een vader en zoon setje, de zoon goede 40er had zijn vader meegenomen om hem een aantal van de parken, die deze 70er nog nooit had bezocht te laten zien.

Het uitzicht op de rivier van af de camping. S'avonds ging eindelijk de wind wat luwen en konden wij voor onze camper zittend van de sterren hemel genieten, maar sinds een paar dagen zijn we de maan kwijt, we hopen dat deze weer te voorschijn gaat komen tijdens het vervolg van de reis.

Zaterdag 27 Mei.

De hele nacht is ( My friend the wind, zoals Demis Rousos ooit heeft gezongen ) aan het uitrusten geweest. S'morgens begon hij alweer zich te roeren.

Eerst nog even naar de dump en de boat launch.

En dan verder naar de Grand Canyon.