27 augustus, Liard Hot spring's en door naar Fort Nelson.

Zondag 27 augustus,

Vannacht nog even opgebleven omdat we hoopte dat we voldoende vrij zicht op de hemel in het noorden hadden, helaas weer geen lichten in the Sky.

Het zou wel eens een uitzonderlijk mooie dag kunnen worden.

We werden al vroeg door de geluiden van de camper gewekt, meestal als deze opgewarmd word door de zon, horen we het uitzetten van diverse delen van de camper.

Bij de Hotspring's kan je ook kamperen, maar een dag ticket kost incl. parkeren $ 5,00 pp. dus op naar de pool.

Op de parkeerplaats staan weer de gebruikelijke over gedimensioneerde campers opgesteld

Daar in tegen was het visitor center maar een ukkie in zijn afmetingen.

Ook het interieur was minimaal in vergelijking met de andere center's.

Verder moesten wij over een mooi aangelegd plankier naar de eigenlijke hot spring lopen.

Het water uit de bron stroomt als een rivier door de bassin's. hierdoor blijft  het water schoon en warm.



De hele houten constructie is zo natuurlijk mogelijk aangelegd, het is nog maar kortgeleden gemoderniseerd. Prachtig om in zo'n omgeving te kunnen relaxen.

Je ziet haar heerlijk genieten van de weelderige warmte van het water.

Toch wel jammer dat je er maar zo kort in mag blijven.

Achteraf hadden we bemerkt dat de zilveren sieraden dit water niet echt op prijs stelden. Ze zijn nu met een blauw/paarse gloed bedekt.

Hebben die twee ook maar in het water laten dobberen.

Er was ook nog een trail te lopen, maar deze was afgesloten.

De reden hiervoor is duidelijk op het bord aangegeven.

Avontuur prima, maar risico's absoluut niet !!

 

Terug bij de camper nog wat vreemde kampeer middelen gespot.

De eerste had een vreemd nacht verblijf op de aanhanger en een propeller boot zoals in de everglades er op.

Beneden: deze caravannetjes hebben we vaker gezien, ook de Amerikanen gaan kleiner op pad.

Na de lunch zijn we verder naar Fort Nelson ( ongeveer 4 uur rijden ) vertrokken. Tussen Liard en Fort Nelson alleen een paar gehuchtjes en tankstations.

Onder: een lege rivier bedding, bij het smelten van de sneeuw in het voorjaar, is dit een brede kolkende rivier, waarin het water zijn weg naar het meer zoekt.

Het meer is ongeveer 60 Km lang en 3 Km breed, dus kan heel wat smeltwater opvangen.

Nog weer een mooi fotomoment, dus even terug lopen van de parkeerplek tot boven aan de weg, hier komt ook Wilma nog even genieten van het uitzicht naar beneden.

De Alaskan Highway is dit jaar 75 geworden, de ouderdoms- plekken zijn ook duidelijk aanwezig.

Het wegdek is op zoveel plekken gerepareerd, maar dan ook met grof gravel en flink aangereden achtergelaten.

Wat later stond er een Eland aan de weg kant, we dachten dat ze wilde liften, maar bij het naderbij komen werd ze een beetje besluiteloos.

Eerst de weg op en even later, naar toch maar weer terug. Dus wij langzaam oprijden, ging ze weer naar links de weg op, nog een keer weer naar Rechts en vervolgens toch maar links in het bos verdwijnend.

Verder nog wat Hoodoo's langs de weg gekeken. Deze zijn van het zelfde niveau- als diegene die we in Noorwegen hadden gezien. Doordat er een harde steen op de top ligt kan de erosie van het zachte onderliggende materiaal niet plaatsvinden, en blijft er zodoende een pilaar van los gesteente staan.

Eindelijk de Kariboe waar Wilma steeds op gehoopt heeft, hij wandelde in zijn eentje langs de weg en sjokte ons rustig voorbij.

Hierboven: op  de route was er een uitspanning waar je kon tanken, en home made diner's kan nuttigen.
Maar vooral, hebben ze ( ook ) hier weer wereld beroemde Cinnamon Bun's een must volgens de reis gidsen. Wij hebben op weg uit Skagway weer bij Johnson's crossing de bun's gegeten ( waren deze keer echt niet zo lekker als de eerste keer) droog en oud en dus niet echt smakelijk te noemen.
Deze hebben we meegenomen om later te eten, zien er al veel smakelijker uit.

Uiteindelijk op ongeveer 60 Km voor Fort Nelson een recreation site gezien. Bij de inrit staat er nooit hoever deze is, kan 300 meter maar ook 10 kilometer  zijn. Aangezien het reeds 18 uur was, toch maar ingereden, na 4,5 Km was er de site.  De weg was gelukkig kort geleden gerenoveerd, dus geen gaten kuilen.

Netjes een nieuw gebouw met een jaloers makend mooie kachel erin, deze overkapping is voor algemeen gebruik.

Nog even van de ondergaande zon genoten, avond eten en weer een Yahtzee gevecht aangegaan. ( heb deze keer gewonnen ).

Midden in de nacht scharrelde er wat op het dak van de camper, dus een paar klappen op de wand en het werd stil. Na een poosje begon het gescharrel opnieuw. Dus met de zaklamp naar buiten en op onderzoek uit wat het was.

Heb even rond gekeken en her en der op de camper geklopt, echter niets kunnen ontdekken.
Vervolgens Wilma uit het bed geroepen om zogenaamd mij te helpen zoeken, toen ze buiten stond wees ik haar op de hemel, en JA HOOR het noorderlicht was actief.

De ( zelf gemaakte ) foto's laten maar een fractie van het mooi's wat er in de hemel aan het spelen was.

We hebben een half uur in onze Pyjama's naar het licht staan te kijken, later maar een heerlijk bakkie warme thee genomen en voldaan het mandje in gedoken.

Morgen door naar Fort St. John en dan door naar Jasper National park.

Grtjs van een paar wat weer eens gelukig met de natuur heeft gehad.