Donderdag 1 juni.
Vanwege het gemis van het Fiat embleem, het zwarte gat maar met zilver plakband opgevul, zo lijkt het weer op een normaal gezicht.
Vanuit de camping richting Blanding, was er op de kaart een aanduiding dat de weg onverhard en uit gravel zou zijn.Moki Ducway elevation 6425 foot, Nou dat klopte dus, bij het aanrijden zagen wij een steile rotspartij waar de weg naar toe leidde. Het eerste stuk was nog asfalt en begon al te klimmen, hier en daar een waarschuwing voor vrachtwagens en RV's van meer dan 35foot een een gewicht van 10.000 lbs was de weg niet geschikt.
Met het gemis van de PK's was het toch al met al goed naar boven sukkelen, in de tweede versnelling op half gas, ging de camper gestaag en zonder problemen naar de top.
Eenmaal boven moesten wij nog inhouden om een groep motor rijders op de parkeerplaats te laten stoppen. Wij uit de camper en naar beneden kijken om de overwonnen hoogte eens goed te aanschouwen.
Terwijl ik wat foto's maakte en aan een Amerikaans echtpaar uitlegde hoe wij de camper hier hadden gekregen ( de zoveelste keer deze reis ) want zij hadden ons bij Monument Valley al gezien.
Mijn uitleg van "het stopje eruit gehaald en leeg laten lopen, en in Amerika weer op ge pompt " geloofden ze niet. Wilma had ondertussen een geanimeerd gesprek met de motor muizen, bleken Hollanders met een Nederlandse gids te zijn. Aan het accent Brabo's, inderdaad uit Bergeijk en niet uit Maaskant. Zij gingen verder naar Page.
Vervolgens wij ook weer verder op de rit.
De camping bij Natural Bridges was vol, maar bij het visitor center gaf men aan dat in het park dispersed ( Wild ) kamperen was toegestaan.
Aangezien het alweer dik in de 30 graden was, hebben wij besloten om eerst een plekje te gaan zoeken in de wildernis, en morgen de trail te gaan lopen.
Wat een plekje hebben we kunnen vinden, later kwamen er nog andere mensen maar gingen ook weer toen zij ons zagen.
Op het terras in de schaduw het broodje eten, en de rest van de middag afwisselen van zon naar schaduw. Een boekje lezen een puzzeltje maken en heerlijk rust genomen.
Rond ons plekje zag Wilma op een gegeven moment een aantal sporen in de grond, De afdrukken waren toch redelijk van formaat en leken van een katachtig dier.
Navraag bij het visitor center gaf ons de bevestiging dat deze sporen van een Cougar waren. ( Mountain kat )
Verderop bij het stekkie een heerlijke traktatie voor Wilma !
Een mooie stenen vuur ring, we hadden immers al een paar weken hout in de garage liggen en steeds geen gelegenheid om te stoken gehad, en ook was er nog een heleboel mooi ( Gratis ) hout op de stook plek.
Het Fikkie brandt, Irish coffee in de hand, het leven is toch te mooi op deze wijze.
De hele avond hebben wij in de vlammen getuurd, het spel van het vuur gaat immers niet gauw vervelen. Om half 1 toch maar wat van het vuur gedoofd en het mandje in gegaan.
Vrijdag 2 Juni.
De dag van het lopen en ons zelf weer slopen. De temperatuur en de hoogte zullen ons weer goed beet pakken, maar ja zonder deze dingen is er toch niet veel aan.
Eerst van de parkeerplaats naar Sipapu bridge 0,6 mijl, vervolgens over een trail van 2,3 mijl door het bos en via de bodem van de Canyon naar Kachina Bridge, van daar uit 0,7 mijl omhoog de Canyon uit naar de parkeerplaats en via de Mesa trail 1,8 mijl terug naar de Camper,
Temperatuur vanmorgen 32 Graden C. Dus uitgeput maar voldaan deze trail volbracht.
Het geheel begon redelijk vlak, maar na een paar honderd meter
moesten wij met een houten ladder al steil naar beneden klimmen. Verder was het een niet al te gemakkelijk pad, later bleek het ook een un mantained( niet onderhouden ) pad te zijn.
Regelmatig waren wij het spoor bijster, dus goed zoeken naar aanduidingen en sporen van andere wandelaars.
Prachtige natuur en veel wild sporen gezien.
Deze zwarte jongen met zijn rode kop, zal ons aardig na te staren, hoopte vermoedelijk op iets van zijn gading.
De natuurlijke brug van dichtbij is nog indrukwekkender als dat je hem van de parking bekijkt.
De benodigde moeite wordt ruimschoots beloond door het aanschouwen van dit stukje natuur.
Het blijft altijd maar de vraag "hoe lang kunnen wij mensen van dit blijven genieten ", de natuur is steeds bezig met zijn eigen wetten. In het zandsteen komen barstjes, hier komt water in en in de vorst periode wordt dit ijs, dit ijs is krachtiger als de steen en laat hem af brokkelen, hierdoor zijn al een aantal bruggen en Arches door de natuur zelf gesloopt.
Wij mensen mogen dan ook niet meer op deze bruggen en Arches klimmen en er over heen lopen, maar de natuur leg je niet aan banden.
Deze foto's hebben allemaal betrekking op Sipapu bridge, deze is de twee na grootse natuurlijke brug in de wereld.
De bruggen zijn gevormd door de rivier deze meanderde eerst door de vlakte, na een paar eeuwen brak er in een van de bochten een gat, hierdoor veranderde de loop van de rivier en ontstonden de huidige bruggen.
Nog weer wat bloemetjes, zoals bekend, weten wij ook nu de namen en wat ze zijn weer niet, maar mooi zijn ze wel.
Nog een aanduiding uit het verleden achter gelaten op de rotswand.
Als je me ziet mag je me hebben lijkt deze Chip munk te zeggen.
Hij bleef verstijfd van schrik op de boomstam hangen.
Even het pad vrij maken van een boompje.
Ook Kachina bridge werd na een paar uur door ons bereikt, dit is de jongste van de bruggen in het park, wil je hem zien moet je echt van het vieuw point naar beneden en vervolgens weer omhoog klauteren.
Boven op de parkeer plaats valt het uitzicht op de bridge wat tegen.
Via de Mesa trail was het weer een waar festijn als de wind zijn kop op stak, gelijk allebei de armen weid en de verkoeling zijn werk laten doen.
Nadat we de camper bereikt hadden eerst nog wat flesjes koud water uit de ijskast verorberd, en de laatste bridge maar met de auto opgezocht.
Bij het visitor center was een water tap punt, maar een grote Pick up stond er voor, hierdoor de watertank maar met de gieter gevuld. 10 gieters is 90 liter, dus kunnen we weer even vooruit.
Verder naar Canyonlands, een state park camping bij Monticello is het doel.
Ook hier weer een doe het zelf registratie, envelopje pakken, site zoeken en invullen, het strookje op de paal envelop met geld in de gleuf.
Waarschuwing om geen etenswaren te laten slingeren.
Ook hier weer een bloem die mooi is en dus ook een mooie naam hebben.
S'avonds kwamen er twee Mule deer vlak langs de camper, door de bomen al grazend voorbij gelopen.
Nog een van de natuur toiletten, waar we onze toilet in kunnen en mogen legen.
Vandaag Zaterdag 3 juni gaan we naar het park Canyonlands.
Verslag volgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten