Zondag 23 juli,
Vanmorgen het visitor center in Watson Lake bezocht en onze marker achtergelaten.
Het was wel een opgave om de juiste plek te vinden. Maar uiteindelijk toch een mooi stekkie gevonden, in het nieuwe palen-bos van 2017.
Vaak begonnen we te zingen "hoe sterk is de eenzame fietser" van Boudewijn de Groot als er weer zo'n wielerfanaat de berg op ploeterde, vaak met z'n hele hebben en houwen op het stalen ros geknoopt, zeulen ze het hele land door, respect voor deze moedige mensen, vooral die welke alleen op pad zijn.
Op een teken prent werd er net voor de rivier bij Johnson Crossing .de leven cyclus van de zalmen uitgebeeld, erg illustratief en duidelijk voor de kleinere toerist, ook ik snapte het verhaal.
Erg leuk vond ik de verjaardag kaart bij het eerste levensjaar. Hierin werd de kleine medegedeeld dat ie naar zee moest vertrekken en zeker 4 jaar niet meer naar huis mocht komen.
Als dat geen duidelijke taal van de ouders is, dan snap ik het niet meer.
Maar gelukkig na minimaal 4 jaar wachtte er een welkomst commitee ( Vissers en beren ) geduldig op zijn terugkeer.
Het is elk jaar opnieuw een feestmaal als ze terug komen, maar je kan ook geluk hebben dat je de paaigronden bereikt en dan als beloning je zaad over de eitjes mag gooien.
Moet toch heerlijk zijn om als zalm te worden geboren, niet waar !!!!
Verderop hoorden we een vreemd kabaal uit een van de bomen, zat me deze kleine opdonder toch een vrouwtje te verleiden, het maakte een krijsend geluid en deed een aantal van die slimme moves ( zoals Michael Jackson kon doen ), maar Mientje Eekhoorn interesseerde het totaal niet.
Na een brug over de Teslin river, deze had geen houten planken of betonnen rijpad, maar ijzeren roosters als plankier. Een takke herrie bij het rijden, maar sneeuw regen of ijzel hebben geen vat op de rijbaan, reden we Johnsons Crossing binnen.
Bij Johnson's Crossing wordt er door de eigenaar nog steeds verse baksels gemaakt, in elke reisgids worden de overheerlijke cinnamon buns geroemd. Dus toch maar een tussenstop gemaakt en zelf de proef op de som gaan nemen.
Het was dus echt een aanrader voor iedereen die ooit hier langs komt.
Heerlijk op het terras in het zonnetje met uitzicht op de brug een Cinnamon Bun gegeten, lekkere koffie erbij ( niet vanzelfsprekend in deze landen ).
Zelfs de gasten die weg gingen ( Na een bun te hebben gegeten ) namen er vaak nog wat mee voor thuis en/of onderweg.
Mevrouw snijdt er net weer een paar aan voor een gast.
Verder weer naar Whitehorse, dit is een van de grotere plaatsen in de Yukon, veel camper reizen in huur campers starten hier, mede doordat er een redelijk vliegveld is.
Bij het binnenrijden van de stad ligt er een van de bekende rivier boten uit de goldrush tijd, de Klondike was een van de bekendste raderboten op de Yukon rivier, hij bracht goederen en passagiers vanuit Dawson City naar Whitehorse, en nam het gedolven goud en later ook het zilvererts mee terug. De rivier was echter maar 5 maanden per jaar bevaarbaar, dus dag en nacht werd er gevaren.
Naast de boot was er een tent waar een film over de historie van de boot en de scheepvaart op de rivier getoond werd, dus eerst de film en dan pas de boot bekijken.
Kijk je op een gegeven moment in een van de slaapvertrekken van de bemanning staat die goof je van de andere kant te begluren. Gelukkig heb ik hem vaker gezien, dus dacht ik "laat ook maar"hij gaat vanzelf weg.
De keuken, een echt fornuis links en een doorkijkje naar de eetzaal van de passagiers.
De voorraad kamer met alle verse producten voor de gasten, de bemanning had een eenvoudiger menu tijdens de reis.
Na deze excursie weer verder, enkele boodschappen gedaan en in het Yukon visitor center de blog bijgewerkt.
Vertrekken dus voor de twee laatste etappe's in Canada.
Na weer een paar uur rijden, werden we het een beetje zat, dus een plekkie gezocht voor de nacht.
Een rustig bospad ingereden en een plek gevonden, na het avondeten nog even een stuk lopen en de benen wat bewegen. Dit werd een uitdaging voor mens en dier, wij het tempo hoog houden om de muggen voor te blijven, en die kleine etters in de achtervolging.
Op een gegeven moment zagen we een paar sporen in de modder naast een poeltje, de bovenste is die van een Zwarte beer, en de onderste vermoedelijk van een Lynx of een jonge beer.
Snel de afdrukken gefotografeerd en veilig de camper in gevlucht, niet meer naar buiten en achter het glas de horde's muggen uitgelachen.
morgen verder naar Alaska.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten