7-8 en 9 september naar Bruce Mines.

Donderdag 7 September.

Vandaag niet veel meegemaakt. een saaie reisdag. Ook vannacht een sombere plek voor de overnachting gehad.
Een recreation site op een kleine  afstand van de hoofdweg konden  we gebruiken om te eten een kleine wandeling en verder rummicup en slapen.
Wel in totaal 608 Kilometer rechte wegen en rustig verkeer.

Vrijdag 8 september.

De overnachting vlak na Upsala was nogal onrustig, op korte afstand was er weer eens die vermaledijde spoorlijn. Voor elke overgang toeteren de machinisten wel 3 tot 5 maal, hopende dat er niemand durft over te steken voor de aankomende  trein.
Wij hebben langzaam het idee dat de machinisten per toeter beurt betaald worden, wat een pokkeherrie maken die krengen in de stilte van de nacht. Je zit nog net niet recht op in je bed, het went gewoon niet !!!. Maar deze morgen weer een uitbundig stralende zon die ons deze dag zou blijven volgen.



 Voor het vertrek nog even de informatieborden gaan lezen, blijkt dat we op een tijdzone lijn staan.
Je rijdt 5 meter en je bent een uur verder, dus nu nog maar 6 uur tijdsverschil met thuis, is wel effe raar maar zo komen we steeds een stapje verder naar het oosten.

Het zonnetje doet al heel goed zijn best om de ochtend nevel te verdrijven.

Lange rechte wegen en weinig opwinding in dit gedeelte van de tocht.

 Verder op onze route komen we langs de plaats Thunder Bay, een wat grotere stad dus de omleiding om de stad maar gevolgd, aangezien het ondertussen weer koffietijd was geworden, stuurde ik een uitzicht punt boven de stad in.

 Hier was een mooi park aangelegd en bleek dat dit een monument was voor Terry Fox ( 28-7-1958 ) , deze jongeman had zijn rechterbeen verloren aan kanker. Maar had een missie voor zichzelf gemaakt. Hij wilde dwars door Canada van oost naar west ( hard ) lopen. Per dag minimaal een marathon  ( +/- 26 mijl per dag ) te lopen was het doel.



 Op 12 April 1980 doopte hij zijn voet in de Atlantische oceaan en begon hij aan zijn missie.  Maar na  143 dagen en 5373 Kilometer, kwam de kanker weer hevig terug en moest hij zijn tocht staken, vlak bij de plek van het monument is er een plaquette naast de weg geplaatst. Na de opgave is hij op 28 juni 1981 aan de gevolgen van zijn ziekte  overleden.

Door deze heldendaad heeft hij een bedrag van $ 23 miljoen opgehaald voor het onderzoek naar het genezen van deze akelige ziekte. En is er tot op de dag van vandaag nog een memoriaal loop in de tweede week van september, dit jaar op 16 september gepland.

Na deze mooie plek en gedachte maar weer verder getrokken, het plaatsje Wawa is het doel voor vandaag, maar na deze plek zullen we er wat langer overdoen.

En een plek eerder aandoen, het plaatsje White River zal de overnachting plek gaan worden.Vandaag dus 500 kilometer dichter bij huis gekomen.

Nog een mooie brug, waar zonodig weer eens wegwerkzaamheden gedaan moeten worden. Maar begrijpelijk dat dit in de korte zomermaanden moet gebeuren, vervelend blijft het door de overdreven safety rules die men hier hanteerd.

Zelf op een uitzichtpunt is ons campertje een ukkie in vergelijk met wat de gemiddelde vakantieganger hier met zich mee sleept. En dat gelijk in 3voud naast elkaar.

Pappa is op een missie, mamma heeft een aantal isolatoren in de elektriciteit masten gezien. Ga eens kijken of je er een paar kunt bemachtigen, kijk daar die zitten niet zo hoog. Dus op pad en met de volle overtuiging "dit gaat mij lukken aan de sjouw  door het struweel. Bij de aangewezen mast was de hoogte van dichtbij duidelijk meer als van een afstand.  Uiteindelijk was de buit 4 stuks, mamma blij, pappa bekaf maar voldaan.

Langzaam begint de Trans Canadian Highway meer op de weg uit de televisie serie te lijken, hij word steeds smaller bochtiger en met scherpe stijgingen en afdalingen, kunnen wij ons nu inbeelden wat een chauffeur hier in de winter moet meemaken.

Op enkele plaatsen konden we nog sporen van een fikse berging in de berm zien.

Nog een stop bij een van de vele uitzichtpunten op deze route. Wederom een waterval met zijn bij behorende beekje naar een van de vele meren in dit gebied.

In White river kwamen wij een mooi verhaal tegen.

 In deze plaats was er een trapper die een wees beertje bij zich had, omdat hij weer de wildernis in zou gaan, bood hij het beertje te koop aan.

Een hier gelegerde Engelse officier kocht het beertje voor $ 20 en had hiermee een mascotte voor zijn brigade aangeschaft, uiteindelijk is Winnie zoals de beer genoemd werd mee gegaan naar Engeland en is daar liefdevol oud geworden in de London Zoo.

Alle verdere autentieke stukken zijn er ten toongesteld, het verhaal is aandoenlijk maar waar, Disney heeft het goed op de markt gebracht en White River op de kaart gezet.

Zaterdag 9 september.

Vannacht heerlijk ( bijna rustig geslapen ) de trein was er wel maar gelukkig een stuk verder van ons verwijderd.

Wel hoorden we de hele nacht een vreemd geluid, leek ons de wegwerkzaamheden vlak voor de stad te zijn.

In het gras vlak naast de camper weer zo'n schattig bloempje, maar ook deze kenden we niet.

Het stadje Wawa is bekend van zijn Canadese Ganzenbeeld. Deze ganzen migreren hier elk jaar, zijn dus geen Soester ganzen zoals we eerst dachten.





Maar wij kennen de Wawa als de caravan die mijn schoonouders in de 70er jaren achter zijn Glas had hangen, een van de eerste vouw/klap caravans op de markt.

In het visitor center gaf men ons nog wat tips om op de route te bezoeken.

De lunch hebben we bij de Old Woman Bay genuttigd, heerlijk in het zonnetje aan het strandje met ons bammetje.

Na deze heerlijke lunch verder naar de tweede tip, de  rots schilderingen van de Agawa stam.

De bladeren aan de bomen beginnen langzaam steeds meer te kleuren.

Via een bospad kwamen we bij de kust, hier waren de rots schilderingen aan gebracht, een hachelijke onderneming langs de rotsen en over de stenen tot bij de afbeeldingen lag voor ons.

Via een smalle en gladde passage kon je bij de andere afbeeldingen komen. een veiligheids-touw of ketting was er niet, dus al schuifelend langs de wand verder gegaan.

Deze beide foto's zijn vanaf een bord genomen, de echte zitten te hoog op de wand en zijn van hieruit niet bereikbaar.

Een mooi stukje natuur, de paddenstoel die het mos de baas is en zijn kop de lucht in steekt.

Verder door maar weer en onderweg een camping gevonden in het plaatsje Bruce Mines.
S'avonds weer heerlijk vuurtje gestookt en tot laat weer eens alles verwerkt.

Vandaag op 380 kilometer blijven steken.

 Morgen gaan we het laatste stuk Canada doen, en een tussenstop maken bij de Niagara Falls.

Nog even deze; Bernadette , sinds ZE met die andere gozer optrekt, ben ik out of the picture !!

Verslag volgt uiteraard zo snel mogelijk.

Grtjs en tot blog.